3.6
690
құрсауынан шыға алмай мұздай мұңның, өзіңсіз кең әлемге симай жүрмін асылым, аяулы әпкем ақ бауырым ажалға әлі сені қимай жүрмін. шығып ең мүшел жастың белесіне болмай тұр сағынамын демесіме. екі жыл сенсіз міне өте шықты келместің кеттің мініп кемесіне. қарамай аппақ таңның атқанына, сырласушы ек екеуміз ақтарыла сенбеймін, сенгім мүлдем келмейді ғой мұз топырақ бетіңді жапқанына. қымбат ет бәрімізге бағаң бірақ, қимастықпен әкем де, анам жылап. бауырыңды қию қиын амал қанша қысқа ғұмыр жазылыпты-ау саған бірақ. жылытушы ең өмірді көркіңменен ажалға берілмедің еркіңменен, «жеңсем» деп ұлың үшін арпалыстың алқымнан алған арсыз дертіңменен. бәрін жасап ауыр дерт тоқтау үшін, тағдырдың шын көтердің от дауылын. көктен қарап «ұмыт» дерсің... сағынышсың, ұмытпаймын өзіңді... жоқ бауырым. өмірді сүйген басқаша еді салтың да, болсыншы тек ұлың лайым нартұлға жанға медет, жүректерге шын қуат ұлың қалды ұрпағың боп артыңда. басыңа келдім, сезіледі шыға алмасың, мұң басқан сағыныштың мұнар басын амал не мәңгі бақи жүректесің, бет сипаған сәттерде дұғамдасың. демеші... «көп жылаған бұл қайсың